Wednesday, April 23, 2008

Pranë dijes, i panxënë!

Në ditën e djeshme (22 Prill), artikulli më i lexuar i New York Times ishte një opinion nga Bob Herbert, i titulluar "Clueless in America". Qëllimi i artikullit ishte të analizonte të dhënat e fundit në lidhje me nivelin e arsimimit dhe dijeve në Amerikë.

Disa nga faktet e dhëna në artikull ishin:
  • çdo 26 sekonda, një fëmijë braktis shkollën (kjo bën që në një vit numri total të mbërrijë në mbi 1 milion)
  • një e treta e nxënësve të nivelit të shkollës së mesme nuk përfundon shkollën
  • një tjetër një e tretë, megjithëse e mbaron shkollën, nuk është e përgatitur me dije për fazën e mëtejshme (qoftë profesion, qoftë arsim i avancuar)
Pastaj kishte rezultate anketimesh që tregojnë që 1/4 nuk njohin Adolf Hitlerin, 1/3 nuk dinë që "Karta e të drejtave" (Bill of Rights) përmban të drejtën për lirinë e fjalës dhe të praktikimit fetar, ose 1/2 nuk dinë kur është zhvilluar Lufta Civile në Amerikë.

Këto statistika e fakte më bënë të pyesja veten si është situata në Shqipëri dhe gjëja e parë që bëra ishte një vizitë në faqen e INSTAT (Instistuti Statistikës). Megjithëse në faqen kryesore duket sikur INSTAT ende punon rregullisht, Zyra e Shtypit ka që nga data 23.06.2006 që nuk jep asnjë njoftim për shtyp. Po të klikosh tek Treguesit Socialë dhe më pas Arsimi, shikon që nuk ka statistika të përpunuara që nga fillimi i vitit shkollor 2005-06, megjithëse tani jemi në prag të mbarimit të 2007-08.

Sidoqoftë, në këtë faqe gjenden disa tabela Exceli që tregojnë të dhëna për vitet 1991 - 2005. E keqja është që tabelat nuk të japin mundësinë që të vlerësosh sesa nga nxënësit që fillojnë shkollën në vitin e parë, arrijnë të marrin dëftesën e pjekurisë pas mbarimit të shkollës. Ato përmbajnë vetëm të dhëna të tilla:

- Numri i përgjithshëm i nxënësve të rregjistruar në shkollat e mesme (në të gjitha vitet).
- Numri i përgjithshëm i nxënësve të diplomuar (dëftesa e pjekurisë) në një vit të caktuar.

Është për tu trishtuar vërtet, që viti me numrin më të lartë të të diplomuarve nga shkolla e mesme është viti 1991-1992 (me 30616 nxënës). Duke filluar nga ai vit, ky numër ka njohur ulje për shumë vite me rradhë, dhe ka filluar të rritet ngadalë nga 1999, ende pa arritur pikun e 1991/92. Për krahasim, bashkova të dhënat e dy tabelave (të diplomuarit dhe të rregjistruarit të përgjithshëm në një vit), dhe krijova grafin e mëposhtëm:

Meqënëse mungon numri i atyre që rregjistrohen në vitin e parë çdo vit, është e vështirë të përcaktojmë raportin e atyre që diplomohen në fund. Është e çuditshme, që pikërisht një statistikë e tillë e rëndësishme, mungon në tabelat e INSTAT-it. Tek e fundit, si e mat suksesin e politikave arsimore qeveria shqiptare?

Mendova që statistika të tilla mund t'i gjeja në faqet e Ministrisë së Arsimit, po presantimi në Internet i kësaj ministrie i ngjan më shumë një reklame për ministrin Genc Pollo, sesa atij të një institucioni që e merr seriozisht detyrën e tij, duke paraqitur me shifra konkrete, atë që duhet ta quajmë arritjen kryesore të politikës arsimore, dhe që do të dukej qartë në tre statistiska të thjeshta:

  • sa përqind e 15-vjeçarëve shqiptarë kanë mbaruar arsimin e nivelit 9-vjeçar?
  • sa përqind e 18-19 vjeçarëve shqiptarë kanë marrë dëftesën e pjekurisë?
  • sa përqind e 22-23 vjeçarëve shqiptarë kanë një diplomë të shkollës së lartë?

Asnjë arritje tjetër nuk do të fliste më shumë, sesa rritja nga viti në vit i këtyre tre numrave.

A nuk ka gazetarë shqiptarë që janë të interesuar të hetojnë me fakte, se sa të sukseshme janë në të vërtetë politikat arsimore në Shqipëri? Pse flenë ata?

23 comments:

belle_fleur said...

Pershendetje e Paditur!

Artikullin e NY Times e lexova dhe une dhe ishte vertet interesant shqetesimi qe ngrinte Bill Gates ne lidhje nxenesit/studentet amerikane.

Te kthehemi ne Shqiperi, nuk besoj se statistikat do merrnin aq shume kohe per tu bere nga ata njerez qe duan te dine nje data te plote per cdo vit shkollor. Mirepo, Shqiperia fatkeqesisht kur keq-drejtohet nga njerez qe s'duan t'ja dine per mireqenien ekonomike sociale dhe politike te nje vendi, si mund te merren me "issues" te tilla qe po t'ju kushtohej 1% rendesesi do ishin gjerat pak me ndryshe. Eshte per te vene duart ne koke sepse ne ate vend duket sikur s'ka me njerez qe merren me dicka produktive, all they care is their looks, money/honey, and getting corrupted:(

Selfmaderadio said...

A nuk ka gazetarë shqiptarë që janë të interesuar të hetojnë me fakte, se sa të sukseshme janë në të vërtetë politikat arsimore në Shqipëri? Pse flenë ata?

mbase edhe ka, por ne se te kerkojne si gazetar te shkruash perdite per te mbushur faqet nuk ke kohe as te kerkosh sic duhet dhe as te shkruash sic duhet. I gjithe sistemi eshte ndertuar i tille qe t'i sherbeje vetevetes.

Pastaj, duhet qe gazetari vete te dije se c'te pyes, te dije te shohe pertej shifrave qe te mund te beje ato pyetjet e veshtira. Dyshoj se gazetaret shqiptare nuk i pergatisin per nje gje te tille.

Ka shume per te thene mbi kete teme. Por do vij me vone prape.

e paditur said...

Belle_fleur,
sikur politikanët tanë ta donin Shqipërinë (si dikur Rilindasit), duhet ta dinin që EDUKIMI është ai që u paraprin të gjithë ndryshimeve të tjera. Një brez që DI, është një brez me iniciativë ekonomike, sociale, dhe politike. Por ky brez pastaj shumë shpejt, do të kuptonte dhe injorancën e amoralitetin e atyre që na qeverisin dhe do të dinte t'i zhvishte nga pushteti abuziv që kanë gllabëruar. Duke mos bërë EDUKIMIN prioritetin kryesor të ringjalljes së vendit, politikanët tanë kanë mundësi të vazhodjnë të vendosin nëpër poste pune militantët e bindur, të cilët e mbajnë gojën mbyllur sado tragjedi të përgatisë klasa politike. Nuk është thjesht çështje parash dhe korrupsioni, është një metodollogji për të siguruar vazhdimësinë e pushtetit të tyre. Njerëz që janë edukuar gjatë një diktature, nuk dinë të ndërtojnë konstrukte politike/sociale/kulturore që ndryshojnë shumë nga modeli që kanë të çimentuar në kokë.

e paditur said...

Self,
ti ngre dy çështje të rëndesishme:
1) a është i lirë, i pavarur, dhe në shërbim të shoqërisë shqiptare shtypi shqiptar? (apo është thjesht një mjet prestigji, shantazhi, dhe fitimi ekonomik për pronarët mediatikë?)
2) sa të edukuar, emancipuar, objektivë, kuriozë, dhe me integritet janë gazetarët shqiptarë?

Unë nuk njoh asnjë gazetar shqiptar personalisht, dhe nuk di sesi gjërat zhvillohen pas fasadave, por më duket e vështirë të besoj që nuk u gjendkan 2-3 gazetarë shqiptarë, që ti zotërojnë atributet e mësipërme.
Nëse shkrimet e tyre janë të bazuar mbi fakte të kërkuara mirë, nuk ka pse të ketë frikë asnjë botues për ti publikuar.

Unë mendoj se shumica e gazetarëve shqiptarë janë PËRTACË. Ata mjaftohen të shkojnë në 10konferencat e shtypit që bëhen çdo ditë, kopjojnë fjalë për fjalë çfarë u thuhet, dhe nuk e vënë fare në punë trurin. Pjesën tjetër të ditës pastaj e kalojnë në kafe duke bërë thashetheme për njërin e për tjetrin.

E di që po tregohem e ashpër, dhe ndoshta ja fus fare kot, po ndryshe s'ka se si shpjegohet përmbajtja e gazetave tona.

Mirë ata vogëlushët që sapo kanë mbaruar shkollën nuk dinë të bëjnë pyetjet e duhura, po ata gazetarët me kalibër, pse shkruajnë vetëm opinione tërë kohës, dhe nuk i rikthehen gazetarisë investiguese? Dje Andrea Stefani dhe sot Mentor Kikia (të dy gazetarë me përvojë) kishin opinione të gjata tek gazeta Shqip për të njëjtën temë: Berisha po e kthen vendin në diktaturë, demokracia është në rrezik. Me sllogane të tilla nuk e heq dot Berishën nga karrigia dhe për 20 vjet. Por nëse ata do t'i tregonin popullit me fakte, sesa nga premtimet që kanë të bëjnë me jetën e tyre ka qënë në gjendje të mbajë Berisha, atëherë ndoshta njerëzit do të fillonin të dëgjonin.

Sa nga ato 5000 km rrugë janë futur në shfrytëzim? A ka çdo familje drita dhe ujë për 24 orë? A është ndaluar masakra urbane? Sa është kostoja e jetesës? Si ja bëjnë ato familje shqiptare që nuk kanë të ardhura nga emigracioni? (Kjo është njëkohësisht ajo që mban në fuqi Berishën dhe çdo qeveri të korruptuar, fakti që shumica e shqiptarëve e financojnë jetën e tyre me lekët e emigracionit, dhe nuk shpresojnë më asgjë nga qeveria. Nuk ka drita? Ska problem, blej gjenerator për vete. Nuk ka rrugë? S'ka gjë, kur të më prishet ky Benci i përdorur që ndot ambjentin, blej një tjetër Benc të përdorur, dhe të vjetrin e hedh në ndonjë fushë nga ato që dikur prodhonin bukë. S'ka ujë? Ska gjë, blej me bidona në treg. Nuk ka kapacitete Universiteti shtetëror? Ska problem, universiteti privat ta jep një diplomë identike, mjafton të paguash në cash.)

Ndërsa ata të tjerët, ata që nuk e financojnë dot një jetë të tillë, ata humbin jetën ne Gërdec, apo diku tjetër. Po gazetarët tanë, nuk e dinë që eksiston dhe realiteti i tyre, sepse ata nuk figurojnë kurrë në deklaratat për shtyp që ato zëdhënëset e krehura bukur lexojnë me aq elegancë para kamerave.

A e kanë parë ndonjëherë studentët e gazetarisë shqiptare filmin "Të gjithë njerëzit e presidentit" (Dustin Hoffman, Robert Redford). Ndoshta është koha, t'ua shfaqin në mënyrë të detyruar një herë në vit, që të kuptojnë se çfarë do të thotë të jesh vërtet gazetar.

Po ti Self, më duket se e njeh ca më mirë gazetarinë, dhe po pres të dëgjoj, se çfarë mund të thuash për këtë temë.

Selfmaderadio said...

E paditur,

ne te vertet tingellon e ashper, por nuk jam e sigurt ne se je ti e ashper apo argumenti. Po, une zakonisht, preferoj te shoh argumentin dhe jo ashpersine; zakonisht kete te fundit e ve re (dhe me provokon) kur nuk ka argument.

Une nuk e njoh gazetarine shqiptare, ne kuptimin qe as nuk jam gazetare, as nuk kam punuar per te; edhe pse here pas here me botojne. gazetaria si dege me vete me duket se eshte hapur pas 1994, ose diku aty rrotull. Nuk e kam idene fare se cfare ju mesojne. Une njoh disa gazetare dhe opinioniste shqiptare, dhe njoh gazetare (ketu nuk kemi opinionista) zvicerane. Gazetaret shqiptare qe une njoh jane njerez shume te mire dhe i konsideroj shume te ndergjegjshem. Nje i njohuri im eshte 25 vjec dhe ka pergjegjesi te medha ne nje gazete te madhe. Ja ndjek punen dhe them se kur shkruan per gjerat qe ka kohe t'i perjetoje dhe skruaje shkruan bukur; sidomos ne zhanrin e gazetarise se autorit, dicka midis reportazhit dhe kerkimit; ku temat i zgjedh autori vet. Per pjesen tjeter, ate qe ka detyre dhe ka shume detyre, ai duhet te punoje me shpejtes roboti. Perpiqet t'i kerkoje temat mire dhe e ben me seriozitet, por i mungon koha te edukohet per tema te vecanta. Une e ndihmoj ne temat e gjenetikes, dhe edhe pse perpiqet ato nuk i dalin asnjehre si te kolegut te tij zviceran, qe ne thelb ka studiuar biologji, ka bere masterin bile edhe doktorate, dhe biologjine dhe gjithe temat qe lidhen me te i njeh me baze; dhe pastaj ben nje shkolle gazetarie dhe specializohet ne gazetarinee shkences dhe mbulon faqen e shkences dhe teknikes ne gazete. Miku im shqiptar ka bere vetem shkollen e gazetarise dhe i duhet nganjehere brenda 48 oresh t'u shpjegoje njerezve gjenetike popullatash. E ben ndoshta me mire se te tjeret, por prape nuk krahasohet me mikun tim zviceran; jo sepse nuk eshte i mire, por sepse atij i duhet te shkruaje edhe per tema qe nuk i njeh mire. Miku im zviceran ka nje kontrate shume te rehatshme qe tingellon dicka e tille, brenda nje viti atij i duhet te botoje 20 artikuj (me duket se jane me pak). Nuk ka rendesi kur, nuk ka rendesi tema dhe si e trajton; kjo eshte liria e tij. Keshtu qe ai shkruan per gjerat qe i interesojne, qe i ka kerkuar vete, qe i ka studiuar mire e mire dhe i dalin artikuj qe pastaj i sjellin edhe cmime gazetarie. Ky sitem ne Tirane nuk funksionon, gazetaret jane si punetoret me meditje.

Sigurisht qe ka dembelizem; me ka rastisur te jem prezente ne nje autobuz gazetaresh pas nje eventi te madh. Duhet te shkonin ne ne press conference. dhe aty ne autobuz i ndane rolet, dy-tre shkuan ne konferencen e shtypit dhe te tjeret vazhduan me tej. Ketu gazetaret ndihmojne njeri-tjetrin edhe pse punojne per gazeta te ndryshme. Gjithashtu me ka rastisur te asistoj ne nje diskutim mids dy gazetaresh ku njera nuk dinte se cfare te shkruante per temen dhe tjetra ja formulonte (punonin te dyja per gazeta te ndryshme). Edhe keshtu ka. E veshtire ta heqesh linjen. Une e shpjegoj me ate se duke pasur shume pune, qe nuk e zgjedhin vete, shume gazetare perpiqen ta bejne jeten me te lehte duke ju pershtatur nej lloj niveli te pergjithshem qe edhe e krijojne vete edhe e ruajne vete. Duke demtuar profesionalizmin e tyre. Dhe duke mbajtur nje nivel vertet te dobet gazetarie.

Nga ana tjeter, kan je fenomen ne Tirane qe nuk e gjen ne Zvicer; njerzit i ngrene ne karriere te larte si kryeredaktore ne mosha fare te reja, bile edhe 25 vjec. Keta ndoshta jane gazetaret me te spikatur. Talentet. Por keta talente i heqin shume shpejt nga qarkullimi sepse i vene ne rolin e menaxherit, te atij qe duhet te mbushi faqet me lajme, me lajme qe nuk jane te tijat. Kete nuk e kam kuptuar asnjehre. Miqte e mi zvicerane ne kete moshe jane duke studiuar akoma. Dhe nuk futen ne pune redaksionale pa treguar se kane eksperiencen e duhur me lajmin. Dhe kjo ndodh diku mbas te 35ve, dhe shumica e tyre nuk e pranojne kete pune se gazetarine e kane pasion per shkrimin dhe jo menaxhimin e tij.

e paditur said...

Self,
faleminderit për përshkrimin tënd. Vërtet, ndoshta s'ka kuptim të krahasojmë situtatën e gazetarëve në Shqipëri me ata në Zvicër. Ndoshta me Zvicrën nuk krahasohen dot dhe shumë demokraci të tjera në botë.

Sidoqoftë, unë nuk kisha ndër mend gazetarët që shkruajnë për të edukuar/informuar apo për të rrëfyer gjërat me sy ndryshe (siç bën Fatos Baxhaku, që shkruan reportazhe të mahnitshme).

Unë kisha në mendje ata që duhet të jenë gazetarë investigues, kritikë, të papajtueshëm me realitetin, që duhet të futen nëpër skuta që të nxjerrin në dritë të vërtetat e mbuluara mirë, që u hapin sytë njerëzve para realitetit të vërtetë, që në një farë mënyrë i detyrojnë njerëzit të dëgjojnë e shikojnë ato gjëra që kanë frikë t'i dëgjojnë e shikojnë.

Po e kuptoj sesa përkushtim dhe vetësakrifikim kërkon kjo në një vend si Shqipëria, dhe nuk bëj me faj ata gazetarët e njomë (që shpesh nuk u del fare emri nëpër gazeta, poshtë atyre dhjetëra artikujve që janë të detyruar të shkruajnë a përkthejnë). Ama nuk ua fal opinionistëve (që dikur kanë qënë gazetarë), që mund të thuash se nuk ua mbyll dot njëri gojën, që i kanë mjetet, njohjet, kohën, dhe kredibilitetin t'u futen temave të vështira, por që preferojnë më shumë ato analizat intelektuale, që sado të sofistikuara nga ana logjike dhe artistike, nuk kontribuojnë asgjë, që shqiptarët të shikojnë e të mos harrojnë të vërtetën.

Selfmaderadio said...

E paditur,

une besoj qe kjo e ka burimin tek fakti qe njerezit nuk jane mesuar te punojne, nuk kane etike pune, dhe mbi te gjitha eshte pasoje direkte e korrupsionit te profesionit me pushtetin e politikes qe u kultivua aq shume nga diktatura. Pozita e analistit te jep status dhe shuem para: asnje gazetar profesionist nuk paguhet sa nje opinionist. Keta jane plejada e njerezve te mencur qe praktikisht kultivojne vetem kete status. Por, nuk e bejne me qellim (edhe pse eshte nje menyre e mire te fitosh buken e gojes) e bejne se nuk dijne!

Prandaj dhe i hidhen njeri-tjetrit ne gryke, sepse cdo menidm i kundert nuk eshte thjesht nje mendim i kundert por nje atak ne dijen me te cilen jane personalizuar (dhe qe diku ne ndergjegje edhe e dine qe nuk e kane as ekzakte dhe as te thelluar, sepse edhe po e paten patur dikur, nuk e kane praktikuar kurre). Por ketu mund te flasim pa mbarim. Psh, qe keta opinioniste e njerez te ditur kalojne para sheshit te pallatit teresisht te perbaltur e plehrosur, ku ju zhgerryen femijet gjtihe diten (e s'ka uje per t'ua hequr zgjyren pastaj) dhe nuk ju shkon neder mend te marrin nje inisiative e e ta kthejne shehshin ne kend lodrash. Por ama, idene ja shesin publikut.

Double morality (i kondicionuar nga nje ego e paedukuar)! Bej si them une, por une i bej te gjithe, se une jam me i mire se ty, dhe sepse une jam me i mire se ti duhet te blesh spinaqin tim.

Intelektualet shqiptare nuk ja blejne spinaqin njeri-tjetrit, lexova diku. Pyetja e pare qe me erdhi ishte: ne se ka spinaq edhe per te shitur perse duhet te bleje?

A eshte qellimi i elites blerja dhe shitja? Por, ashtu si funksionin elita shqiptare, blerja dhe shitja eshte motori: jo dija! Jo perparimi! Jo bashkesia, komuniteti! Interesi personal.

Lubonja thote diku: nuk e kemi problemin qe nuk kemi njerez qe dine, qe e kane koken te mbushur plot. Jo, problemi yne eshte qe njerezit jane formuar keq. Por, me duhet te iki, dhe me ndje konfuzionin e mendimeve.

e paditur said...

Po si thua ti Self, formimi i dikurshëm apo transformimi i këtyre viteve e ka përçudnuar elitën tonë? E kuptoj që në kohën e diktaturës "morali i dyfishtë" ishte mekanizëm vetmbrojtjeje dhe mbijetese, ndryshe përfundoje në burg apo më keq (si Lubonja, etj.) Po sot? Më duket ngado që rrotullohemi dalim tek problemi i vlerave. Idealizmi, ndershmëria intelektuale, puna, edukimi, toleranca, mendimi kritik, të tërë këto janë vlera që në realitetin shqiptar nuk kuotohen në bursën e shoqërisë. Po t'i kesh (e më keq akoma) t'i shfaqësh, të heqin vizën. Dhe diçka që nuk të jep bukë, flaket tutje si rrobat e vjetra.

Më duket se në blogun e Lubonjës lexova një koment tëndin ku ti thua që ke 10 vjet jashtë vendit, dhe pothuaj aq kam dhe unë. Ishte 97-a që më bëri të vendosja të ikja dhe të harroja Shqipërinë, dhe ishte Gërdeci që më bëri të kërkoj Shqipërinë në blogosferë. A beson ti që ne do të mendonim, flisnim, e preokupoheshim si tani, nëse nuk do të ishim larguar kurrë nga Shqipëria? A do të na kishte transformuar dhe ne ai ambjent?

Anonymous said...

goca goca partagoca - nuk i lexova komentet deri ne fund se eshte nje çik vone per mua. Atehere une kam punuar tek INSTAT-i, njoh nga afer gazetare shqiptar dhe ju harroni nje element te rendesishem qe eshte dhe publiku dhe çfare eshte ai gati te pertypi apo deshiron

e paditur bravo per analizen, shpresoj qe te pakten nje gazetar ta mari ta botoj diku.

Krasta Krau said...

Une do ti botoja me qef... artikullin dhe ca nga komentet... E paditur si thua?...


Per gazetarine... Do thosha qe e paditura ka te drejte ne shume gjera madje...dhe Self gjithashtu...
Veç une do t'i ndaja pak gjerat... Shume pak prej nesh ulen te lexojne ate cfare shkruajne reporteret e thjeshte, problemi i tyre eshte emri, shpesh shume prej tyre kane gjera mjaft te mira, madje edhe investigeme, problemi eshte qe nuk merren kurre seriozisht...Nese merren, pak gjasa kane te vazhdojne te jene gazetare, i emerojne redaktore dhe lamtumire dite te keqija terreni, mireserdhet ne epoken e gazetarise pas tavoline..

Nga ana tjeter kjo zvogelon tejmase shancet qe dikur te kesh nje emer te krijuar thjeshte si gazetare, dhe njekohesisht zvogelon ndjeshem mundesite te jesh nje gazetare i mire... Me ra rasti te punoja pak kohe me pare me nje figure te njohur televizive (jo gazetare por opinionist)... u mahnita nga lehtesia qe ai kishte per te vjelur informacionin edhe kur nuk e kerkonte, edhe kur nuk ngulmonte per ta arritur ate... Prania e tij ishte mjaftueshem nje celes per te hapur porta, qe une vete nuk do i hapja as me te lutura as me te bertitura... Por keta persona jane shume komode me punen e tyre pas tavoline qe paguhet kendshem, nuk dalin ne terren dhe "nuk kane" as pse... Problemi edhe ketu (si ne cdo gje te bere ne Shqiperi) qendron te sistemi... Perndryshe nga pjesa me e madhe e botes, ne Shqiperi gazetari paguhet shume me pak se redaktori (nenkupto pune zyre apo opinionisti i huaj ne gazetari) dhe sado e madhe te jete deshira per te raportuar, perfundon pas tavolines per 12 ore (qiraja uleret), dhe ti sigurisht nuk e di cfare ndodh jashte...
Shqiperia nuk ka reportere me eksperience, ajo nuk i le te krijohen te tille... Ne luften per te mbijetuar (me dy faqe ne dite) gazetaret shqiptare perfundojne te jene vetem raportues te thjeshte agjesish, nga ata qe kane vetem nje info bruto i cili te nesermen harrohet, pasi duhet prape info per dy faqe...
Nga ana tjeter e medaljes gjerat duken po kaq keq... Ka pak interes nga ana e gazetave per tema si arsimi, shkenca, gjuha, kultura, problemet sociale, apo ekonomia e mirefillte, e investigimi...
Duhet kuptuar qe kemi nje shtyp qe vec se duhet te amortizoje cdo dite interesa pronaresh qe ndrydhin pafund lirine, i duhet te qendroje ne tezge...Dhe ketu fillon pjesa e temerrshme...te gjithe e dime qe nje shtyp i pjekur i cili ja del te shkoje te qytetari me tema dhe prekje te jetes se perditshme eshte me i mire, megjithate tabloidi eshte ai qe shitet me shume... Fakt eshte qe ne numrin skandaloz te kopjeve qe shet nje media ne Shqiperi, edhe 5 kopjet me shume qe do shiste si tabloid marrin vlere dhe tabloid eshte nje gazetari qe i mbush lehte faqet, sepse sa me i madh dhe pompoz titulli aq me i mire eshte rezultati... Edhe kur ka tema sociale dhe te ndjeshme, abuzimi eshte i permasave katastrofike: (Psh.. "Pensionet, ja sa do rriten ne Korrik"... Brenda ke nje shifer qe thote ta zeme 3 per qind dhe sigurisht fjalen e ndonje zedhenesje te krehur mire dhe asgje me shume... Pse... Kush kishte kohe te shpenzonte ne perllogaritje inflacioni, te zbulonte nese kishim rritje apo ne fakt ulje pensionesh... Fundit fare kujt i leverdis... Ulja e pesionit nuk e shet gazeten... )

Nje media serioze ne Shqiperi kerkon nje investim te gjate po kaq serioz fitimet e te cilit jane te dyshimta, dhe humbjet te sigurta dhe per me shume ditore...
Gazeta ku une punoj humb psh cdo dite rreth 200 mije leke te reja...Dhe ka nje humbje mujore 3.2 milion... Humbja total ne 3 vjet egzistence duke perfshire investimin fillestare duhet te jete te 500 mije euro... asnje biznes ne Shqiperi nuk do ishte i kenaqur te investonte ne nje subjekt te tille... Sigurisht ketu llogarite i kemi bere pa hanxhine, dmth pa kompromisin, pasi nuk mund te quhen perfitime te shtypit tenderat qe mund te marre i zoti i biznesit...Vec nese ky do te investonte ne nje gazete gazete, atehere keto humbje nuk do kompesoheshin as ne tendera... Sigurisht ka nje kohe qe nese ja del t'i rezistosh humbjeve dhe njekohesisht edhe tregut te pandershem, mund te kesh nje gazete serioze e cila mund te shkruaj dhe mbijetoje pavaresisht reklames... Kjo ndoshta do te behet nje dite, por do kerkoje kohe dhe koha leviz aq shpejt sa qe shtypi shqiptare nuk duket se eshte ne gjendje ta kape...

Selfmaderadio said...

Tena,

eshte relative. Sigurisht qe publiku duhet te jete ne gjendje ta pertypi lajmin: por publiku mund te edukohet! Nje menyre per ta edukuar publikun eshte per te shkraur per gjera qe atij i interesojne dhe te shkruhet qarte, me nje gjuhe qe e kuptojne te gjithe. Publiku u edukua qe politika eshte i vetmi lajm: 17 vjet rresht. Ose, jeta private e individit neper tabloide, nje lloj zgjerimi i telenovelave qe ju ishin dhene paraprakisht po per kaq vjet.

Ajo qe une e shoh shume interesante per INSTAT eshte se raporton rregullisht ne shtypin e huaj, por jo shtypit shqiptar. Ajo qe une di t'i pergjijgem eshte: eshte media e huaj me e interesuar se ajo shqiptarja? Apo instat eshte kaq elitariane sa nuk e konsideron median shqiptare si bashkekomunikuese?

E paditur,

ketu jemi ne fushen e memeve! Gjithe mentaliteti qe u kultivua ne komunizem eshte tek ne i trasheguar ne formen e memeve: ne memorien e te vetedijshmes dhe ne ate te pavetedijshmes. po t'i hedhesh nje sy realitetit shqiptar do shohesh qe udhehiqet nga nje brez i lindur, rritur dhe edukuar ne ate periudhe. Brezat qe vijne po edukohen nga i njejti brez. Si te thuash evolucioni shoqeror po behet ne te njejtin matriks memesh. Sigurisht qe kane hyre meme te reja, por ato nuk jane seleksionuar akoma nga evolucioni sepse nuk kane provuar akoma se i sjellin ndonje avantazh individit me ate shoqeri ku jeton!!! Me kupton? Ne se memet e integritetit moral jane verdalle ato shoqeria akoma nuk i seleksion sepse nuk i sjellin individit ndonje sukse per te mbijetuar dhe mbiijetuar me mire se paraardhesi!!!!

e paditur said...

Krasta_krau,
ti duhet të jesh ai miku gazetar i Self-it. Shumë faleminderit për komentin e hollësishëm që ke shkruar. Më sqarove (si mua, besoj dhe të tjerët) për atë çka na çudit me shtypin shqiptar.
Nga ajo që thua, del që ata gazetarët e famshëm janë bashkëfajtorë për situatën në të cilën është shtypi ynë sot, sepse kuptohet që bëjnë ato kompromiset që u leverdisin atyre personalisht në kurriz të cilësisë së gazetarisë si dhe të vërtetës.

Nëse të intereson artikulli (qoftë këtë herë, qoftë herë të tjera) ke leje ta përdorësh si të duash. Gëzohem nëse kam mundësi të ta lehtësojmë ca punën, duke të të lënë kohë për të bërë gazetarinë që shpreson. Nëse ke nevojë për ndihmë për ndonjë gjë, dërgo email tek "epaditur AT gmail dot com".

e paditur said...

Self,
shumë interesant shpjegimi i evolucionit social. Por në formën si e ke shpjeguar ti, më bën ca pesimiste, sepse duket sikur krijon një rreth vicioz (të paktën për ca kohë). E kuptoj që t'i lë vend për "mutantët", që në një moment të caktuar mund të ndërhyjnë e të prishin ekuilibrin, duke krijuar premisat për arritjen e një ekuilibri të ri (të ndryshëm), por nga ana tjetër, evolucioni punon shumë ngadalë, vërtet duhet të presim kaq gjatë?

Nga ana tjetër është interesante, sepse diktatura në një fare mënyre prodhoi një popullatë homogjene: ata që mbijetuan ishin ata që u konformuan, që mësuan ta pranonin realitetin ashtu siç ishte, pa bërë asnjë përpjekje për ta ndryshuar. Ndërkohë, ata që u larguan mbas '90, patën kohë të kapnin meme nga shoqëritë ku u vendosën, ato meme janë forcuar tani, dhe ndaj individë të tillë (si puna jonë) e kanë të vështirë të besojnë sesi njerëzit në Shqipëri nuk e ngrejnë zërin për gjërat që shikojnë e përjetojnë.

It makes sense.

Selfmaderadio said...

Ne lidhje me ate pyetjen tende te fundit e paditur,

nuk u pergjijga se ne te vertete pergjigja e asaj pyetjeje eshte nje nga ato procese qe une nuk e kam perfunduar akoma. Me veten time, flas.

Une jam prej 13 vitesh ne Zvicer (dhe Krasten e kam mik virtual, mnjf nuk ja njofim fytyren njeri-tjetrit, nuk kemi folur asnjehere pertej internetit), dhe ne ndryshim nga eksperienca jote une i kam kaluar te gjitha eksperiencat shqiptare te internetit. Qe prej 1996 kur rastesisht hyra ne nje liste qe atekohe quhet Albanian list (me duket), pastaj tek nje liste tjeter. Pastaj u terhoqa, sepse kuptova se po perserisja veteveten, dhe se per nje moment doja distancen nga kjo eksperience. Ishin gati 10 vjet, nga te cilat disa shume intensive, qe une konfrontohesha me realitein shqiptar ashtu si ai vjen ne internet. Ky ishte nje proces shuem i rendesishem per ate pjese timen qe eshte lindur dhe rritur me gjuhen shqipe. Ne ate pjese timen ku une funksionoja ne gjuhe te huaja procesi i konfrontimit ka qene i nje tjeter natyre dhe ndryshe. Te dyja keto eksperienca kane ecur tek une dore per dore duke marre nuanca te ndryshme dhe duke influencuar njera-tjetren. Nese eksperienca zvicerane me konfrontoi me veteveten ne nje menyre gati shume traumatike, po kaq traumatike ka qene per mua rishikimi i pjeses tjeter. Them se tani, ne keto momente jam ne ate pike sa mund te distancohem nga vetja ne menyre te tille qe te mund te shoh veten time ne 1995 kur e lashe pa nderprerje shqiperine, ne 1998 kur shqiperia rierdhi tek une ne nje nivel tjeter, dhe 2008 kur ndjehem e plote ne eksperinecen zvicerane. Ky eshte nje nga ato momentet qe une mendoj se une e kam gjetur veten time, e kam gjetur ekuilibrin per te pasur paqe me te dy keto bote.

une e kam treguar Shqiperine me gisht ne fillim, dhe tani e di perse. Por, nga qe e kuptova persene fillova te mendoj se si mund ta vendos paqen. Them se ne ate forme qe selfmaderadio eshte tani e permbush shume mire ndjesine time. Eshte ndjesia per te ecur paralel me ata njerez duke i konsideruar te barabarte, duke i futur edhe ne boten time, sepse problemet e mia besoj jane problemet e njeriut, dhe ne se kam mundesi te mundohem te jap ekspertizen time. Pa arrogance, pa ja bere te ditur se sa me e mire jam une.

Por, jam e sigurt qe ne se nuk do kisha ikur nga shqiperia, edhe ne se do kisha folur keshtu, do e kisha pasur ne nje tjeter eksperience dhe tjeter kontekst. Asaj eksperience dhe atij konteksti do i mungonte ky procesi i konfrontimit me veten duke u ndodhur midis te dy realiteteve atij shqiptar dhe atij te huaj, ne ate ekstrem qe une i kam keto dy realitete. Si me tehne, do flisja sepse do e llogjikoja te tille, por do me mungonte inteligjenca e praktikes, e eksperiences, ajo eksperince qe te futet edhe ne vetedije dhe te influencon formimin nga shume brenda, ate formim qe thote Lubonja.

Selfmaderadio said...

E di qe e kam lene shume shkurt ate argument. po shiko si e shoh une:

duket fatalist, dhe si qark i mbyllur. Vetem se, le te themi, memet e vlerave morale jane ne popullate. Ato nuk seleksionohen nga evolucioni social. Shume mire deri ketu. Une tani do ta nderlikoj pak muhabetin. memet jane si gjenet. Keshtu qe une do fus pak nga konceptet e organizimit te gjeneve qe te mund te ndihmoj pak ate social, te memeve. Gjenet jane njesi te pavarura. Por ka disa gjene qe punojne per gjenet e tjera. Keta quhen transcription factors, sepse produktet e ketyre gjeneve jane te rendesishme qe gjenet tona te shprehen, te shprehen aty ku duhet dhe ne kohen e duhur. Pa keta gjene nuk ka riprodhim gjenik. Do thuash ti, po keta gjene kush i shpreh? Ne vezen e nenes, ne ate supen perreth jane depozituar produktet memesore te ketyre gjeneve; pra i marrim si trashegim nga nena; dhe kur formohet zigota atehere ata fillojne te aktivizojne makinerine gjenike. Keshtu mbahet jeta ne vazhdimesi.

Pyetja eshte, kush e luan kete rol ne shoqeri? Une do thoja: institucionet shteterore. Ne se keto faktore punojne mire, pa gabime atehere ata do te aktivizojne memet (gjenet) ne vendin dhe kohen e duhur. Ne se nje institucion qe ka funksion te ndertoje vlerat morale te njeriut, si psh familja, nuk funksionon mire, rezultatet e saj do jene te tilla qe vlerat e pritura nga te sigurta shnderrohen ne te rastesishme. Ne se nje instituicon si universiteti nuk arrin te plotesoje funksionin e tij te edukimit te dijes, te mendimit, llogjikes, pavaresise individuale, atehere keto vlera do i gjejme pak te shprehura (ashtu si nje gjen qe prodhon shume pak nga produkti i tij, dhe ne se kjo doze eshte shume e vogle mun dte coje deri ne semundje).

Une kam me shume tendencen te mendoj ne spirale se sa ne rreth vizioz. pyetja eshte: kur do ndodhi kercimi per tek rrethi tjeter dhe sa afer jane rrathet me njeri tjetrin.

Ketu ka shume faktore qe ndoshta luajne ne nivel epimemetik (ne ngjashmeri me faktoret epigjenetike): me nje fjale te ndodhin gjera qe nuk varen nga memet. Psh, nje termet apo nje fatkeqesi e madhe natyrore, ose ndonje ngjarje e madhe shoqerore, qe duke zhdukur nje pjese te konsiderueshme te mbartesve te memeve jep mundesine per prishje ekuilibrash e shprese per nje riseleksionim, nje trend tjeter riseleksionimit. Vetem se mua ketu me vjen ne mendje Milosao dhe mesuesi i letersise qe thoshte: zgjidhja e drames me ane te termetit eshte shumee kerkuar hde jo llogjike. Prandaj une po kaloj tek nje opsion pak me real. Dhe ky opsion do te ishte ndryshimi i raporteve memetike (i memeve ne popullate ashtu sikur gjenet ne nje popullate) duke ndryshuar kahun e rrjedhjes se memeve. Tani kemi situaten kur memet e nevojshme ikin drejt popullatave te tjera memesh ku ata ndihen mire (une, ti, Tena, Belle e kemi bere kete pune, dhe tani jemi ne tjeter popullata memesh, Krasta po pret liberalizimin e vizave :D). Ne se e ndryshojme kahun, pra nese memet e dijes, integritetit, vlerave morale hyjne ne popullaten e memeve, mund te cojne ne arritjen e atij niveli perqendrimi te domosdoshem qe con ne nje presion seleksionimi. Me nje fjale, revolucion nga poshte. Vetem, si ta thashe me siper, hopet nga nje rreth tek tjetri ne spirale do varet nga kjo prurje, nga madhesia e saj. Mbase jam gabim.

e paditur said...

Self, të falenderoj për sinqeritetin e përgjigjes. Këtë herë qe rradha ime të skuqem, sepse më ndodh (në retrospektivë) të kuptoj që toni im është arrogant, megjithëse nuk besoj që vjen nga dëshira për t'u dukur më e zgjuar (tek e fundit, unë jam anonime në këtë forum, ndaj nuk do të kishte ndonjë përfitim konkret), por nga padurimi, nga zemërimi, nga ngutja. Dhe pikërisht meqë jam e re në forumin virtual shqiptar, ndoshta do të më duhet dhe ca kohë për të gjetur vendin dhe rolin tim.
Sidoqoftë, nuk besoj që në këtë fazë zemërimi im drejtohet ndaj Shqipërisë, sesa ndaj një shtrese të caktuar njerëzish, që duhet të dinin më shumë, ose të bënin më shumë. Po ti ke shumë të drejtë, ndoshta mënyra më e mirë për të ndryshuar gjërat është thjesht të veprosh vetë ndryshe, pa dashur të bindësh të tjerët në një gjë apo tjetër.
Self, më këto që shkruajte sot, më ndihmove që të gërvisht në paditurinë time, dhe për këtë të jam mirënjohëse.

Selfmaderadio said...

e paditur,

ne jemi te gjithe te paditur, prandaj bejme gabime. Ky nuk eshte problem. Problem ehste kur nuk i sheh gabimet, kur nuk evoluon.

Ne jemi te gjithe te paditur dhe prandja dhe verdallisemi ne internet, per te mesuar pe boten, tjetrin dhe tek e fundit, per veten.

Diku kam lexuar nje thenie qe nuk e harroj dot. "Nje njeri qe di eshte me modesti ne opinionet e tij, sepse ai e di se sa komplekse eshte bota per t'u reduktuar ne opinione.

Keshtu qe une per sa kohe qe jap opinione si keto ne blogun tend, te te tjereve dhe ne ate timin, per sa kohe qe une ndej se duhet ta bej kete pune, jame sigurt qe jam akoma shuem e paditur.

Por, kur te mos flas me kjo jodomsdoshmerisht do te duhet te nenkuptohet se tani i di te gjitha. Ndoshta nuk kam me asgje per te thene, sepse kaq e vogel ishte dija ime. Duket paradoks. Eshte paradoks. Por e verteta eshte se une jam e paditur, dhe ti je me e ditur sepse te pakten jo vetem e dije, por edhe e the (ok, une tani po qesh, sepse kam rene ne paradoksin tjeter).

Faleminderit ty per inspirimin.

e paditur said...

Self,
meqë e fillove me shprehje, po tregoj një histori, që ndoshta ka 15-20 vjet që e kam në kokë. Një mësuesi im vizatoi njëherë në dërrasë të zezë një rreth dhe tha: E shikoni këtë rrethin. Brenda këtij rrethit është ajo që dini ju për momentin. Perimetri i rrethit është kontakti e asaj që dini me paditurinë që rrethon rrethin. Kur dini pak, perimetri është i vogël, dhe juve ju duket se janë të pakta ato gjërat që nuk dini. Sa më shumë ta rrisni rrethin, aq më i madh bëhet perimetri, dhe si rrjedhim dhe kontakti me paditurinë. Kjo që ju tregova tha, është përmbledhur nga Sokrati në thënien "Sa më shumë që di (mësoj), aq më shumë e kuptoj që s'di asgjë."

Është e çuditshme, po nuk më kujtohet, as mësuesi që na e tha këtë gjë, dhe as sa vjeç kam qënë. Por shpjegimi gjeometrik i tij më është ngulur në kokë dhe nuk më është shqitur kurrë më.

Sigurisht, sot nuk mendoj qe dija dhe padituria ndodhen në një plan dydimensional me konture të qarta dhe të veçuara nga njëra tjetra. Por për të ja shpjeguar një fëmije apo të riu, është një krahasim i gjetur. Sot më duket më shumë si një nga ato godinat shumëkatëshe, ku punohet gjithë kohën. Diku janë vetëm shtyllat mbajtëse të mureve, e diku tjetër ndodhet një dhomë e vogël ku janë vënë tullat e është bërë suvatimi. Po shpesh godina i ngjason dhe Kalasë së Rozafës, në sensin që shumë herë duhet të ja rifillosh nga e para, se bazamentet nuk mbajnë.

Në fakt, mund ta shikojmë dhe bredhjen tonë nëpër Internet si "window-shopping" (parje vitrinash?) për gjëra që na mungojnë në godinën e dijes sonë. Ndoshta skemi ende takat t'i blejmë (dmth, t'i kuptojmë, apo të investojmë kohën për ti kuptuar), por të paktën krijojmë një përshtypje që çfarë ka në botën përreth nesh.

Dhe meqë ti kishe shkruajtur një koment interesant sot për genet/memet (që unë nuk e kuptoj si duhet), vajta në bibliotekë dhe mora "Genome" të Matt Ridley dhe "The Selfish Gene" të Dawkins. Si thua ti, nga është më mirë të filloj? Ose, çlibra të tjerë pop-science do më këshilloje ti në këtë fushë?

Selfmaderadio said...

mbase me genome te Matt ridley, eshte me i thjeshte dhe me informativ. Por, eshte mbi gjenomin e njeriut. I merr kromozomet me radhe dhe shpjegon pak per vecorite e tyre. Per njerez me nje formim te mire te pergjithshem eshte interesant. U bene vite qe e kam lexuar. Por e lexon shpejt. Mua Riedly me pelqen, e shkruan mire shkencen per publikun.

Dawkins operon ne fushen e mundesive. fantazise. hipotezave. vizioneve. Shkruan thjesht, ky nuk eshte problemi, por pa nje fare njohurie mbi gjenet eshte e veshtire te krijosh nje opinion tendin. Ndryshe e lexon Dawkins nje i fushes dhe ndryshe e lexon dawkinsin dikush i jashtem. Por lexoje, une e konsideroj nje nga librat me te rendesishem te shekullit qe shkoi.

e paditur said...

Faleminderit për këshillën Self! Unë ndaj e mora Ridley-n se dhe mua më pëlqen si shkruan. Para disa vitesh kam lexuar "The Origin of Virtue" dhe më ka pëlqyer shumë.

M'u kujtua tani që ti e shikon procesin e evoluimit të shoqërisë si një spirale. Në matematikë spiralja është projeksioni i heliksit. Dhe siç ti e di shumë mirë, ADN-ja ka formën e një heliksi të dyfishtë. Diku (që smë kujtohet) kam lexuar që historinë e njerëzimit mund ta shikosh si ne formë heliksi, ngrihesh nga një nivel në tjetrin, po shpesh përsërit gabimet e të kaluarës. Edhe ADN-ja është e tillë, apo jo? Mban mend gjithë historinë e species. Si mendon ti, ajo metafora e historisë të ketë dalë pasi është zbuluar genomi? Apo nuk është gjë tjetër veçse natyra që e shfaq veten në të njëjtën formë qoftë në nivelin mikro, qoftë në atë makro? (Pak a shumë si rrotullimi i elektroneve rreth bërthamës së atomit dhe ai i planeteve rreth një ylli).

Fundjavë të mbarë të gjithëve!

drejt tropojes said...

ne limitin kohor te pak minutave, me duhet te them edhe mendimin tim. me ndjeni per cektesine, por gjithsesi doja te merrja pjese ne diskutim. Ndersa po shkruaj ketu, ora shenon 23:53 minuta, dhe vetem per shtate minuta duhet te dal. Jam koshient qe nuk do te them ketu ndonje gje shume te rendesishme, te pjekur e te bazuar. Kjo me ndodhi edhe gjate dites. Duhej mbaruar shpejt nje faqe qe te filloja tjetren.
Pra, po perpiqem te them se eshte sakt fare ajo qe thote Krasta, qe ketu te marrin frymen me mbingarkese, nuk te paguajne, te zene rrugen me shefllik ne momentin kur ke nevoje te jesh atje ne terren dhe perfundimisht pagat, nuk jane motivuese. Une mendoj se eshte ceshtje sistemi dhe mentaliteti. Nese nje gazetar zviceran, ben 25 shkrime me vit, besomeni qe nje gazetar shqiptar, jo se eshte me i afte, por sepse eshte i detyruar, ben 50 shkrime ne jave. Une e pranoj se ka gazetare te cilet me te vertete abuzojne me te qenit te tille, me sakte, nuk jane te denje per ate qe bejne. Ngushellohem kur mendoj dhe vitet e fundit po shikoj, se te tillet jane te perkohshem. U bene ca muaj qe ne Tirane ka disa gazetare te papune. Te me ndjejne ata, por kjo eshte njefare gjeje e mire. Dua te them se jo gjithmone, fajin e kane gazetaret. Nese sistemi do te ishte i ndertuar mbi baza te forta dhe te drejta, besoj vete ai do te perzgjidhte gazetaret. Edhe dicka tjeter, ne Tirane ka gazetare qe kane gjithe deshiren, aftesine dhe vullnetin, por edhe mentalitetin te punojne si koleget e tyre jashte, por nuk kane mundesi per shkak te atyre qe permenda me lart dhe atyre qe jane thene ne komentet e bera ketu. e mua me vjen fort keq per kete, sepse besoj vertet se keta gazetare, nese do te kishin kushtet e kolegeve te tyre ne Evrope, do ishin se paku si ata. Shqiperia eshte nje vend i vogel, por ka lajme te gjithfarellojshme, ato jane aty, mjafton ti kerkosh dhe te arrish ti sjellesh ne formen e duhur. pershendetje te gjitheve!

e paditur said...

tropoja,
faleminderit që more pjesë në diskutim. nga ato që thua duket se dhe ti je (apo ke qënë) gazetar? Çfarë mendon për atë ligjin që ka nxjerrë qeveria për të detyruar gazetat të kenë një numër të caktuar gazetarësh me pagë dhe të siguruar? I bën mirë apo keq sistemit të gazetarisë. Se më duket që ti e pranon që një problem i madh është fakti që gazetat shikohen si biznese, ku rëndësi ka botimi i përditshëm për të mbetur relevant, sesa bërja e gazetarisë cilësore.
Më bëhet qejfi që ti je optimist për të ardhmen, dhe të uroj mirëseardhjen në këtë blog.

drejt tropojes said...

mirese te gjeta! :)
Une pata rastin te shikoj nje kopje te atij projektligji, sepse mberriti pak dite me pare ne redaksi. Kur nje sistem nuk ecen, une nuk jam kunder nderhyrjeve nga jashte apo edhe vetrregullimeve se brendshmi. Per mua mjafton qe te kete ndryshim pozitiv. Ne kete kuptim, une personalisht nuk e shikoj si nje problem, faktin se Qeveria nxjerr nje projekt-ligj apo ligj, lidhur me organizimin dhe funskionimin e brendshem te medias. jam ok rreth percaktimeve se gazetaret duhet te kene nje page te deklaruar dhe se ata mbi te gjitha duhet te jene te siguruar. pjesa tjeter per mendimin tim, ishte qesharake. Ministria e Financave ne ate projekt, po marr sishembull: kishte percaktuar sa gazetare duhet te angazhoje gazeta per redaksine e ekonomise, kultures, sociales, politikes, pra per secilin nga sektoret kryesore te gazetes. Une besoj se struktura e nje gazete duhet te kete nje pjese te poandryshueshme dhe fort qendrestare, sic eshte bordi i editoreve por stafi i reportereve besoj, mund te ndryshoje ne varesi te interesave te lexuesit apo vemendjes se redaksise. pershembull ne kete kohe, gazetat nuk do benin keq te ndiqnin shembullin e NYTimes e te angazhonin grupe me tre kater veta per investigime lidhur me Gerdecin. Ai projektligj, per mendimin tim ishte nderhyrje e tepruar ne aspektin e brendshem te medias dhe si rrjedhim, edhe ajo pjese e vleresuar nga une, lidhur me statusin e gazetarit dhe punen me sigurime, rrezikon ta humbase vleren. Pershendetje!